Wat je allemaal kunt meemaken in ... Mauretanië

Ons verblijf in de Westelijke Sahara.


Onze eenzame bus in de woestijn...


Ons eerste verblijf in Nouadhibou (Mauritanië)




Aan een ongelooflijk mooi strand kopen vrouwen vis van de pas aangekomen vissersboten, om die daarna te verkopen aan marktvrouwen die er daarna in de stad hun kost voor die dag mee proberen te verdienen.



De laagst mogelijke aankoopprijs bekomen, een rustige onderhandeling...



Toen bleek dat de enige weg al sinds 16u de dag voordien geblokkeerd zat doot een vrachtwagen die achteruit was beginnen bollen, zak de moed ons even in de schoenen.
Het spektakel dat zich rond deze gebeurtenis afspeelde was het wachten wel waard.
Een gespecialiseerde 'woestijnrijder' reed wagens in een razend tempo (sommige mensen konden nog maar net wegspringen) door het mulle zand rond de plaats van het ongeval. Maar ook dat lukte niet altijd en dan zag je die auto zich volledig in het zand graven. Twee uur hebben we getwijfeld om het onze bus ook aan te doen, want we vreesden dat we er anders een paar dagen zouden vastzitten... Uiteindelijk waren er meer stemmen tegen dan voor en dus hebben we gewacht...



Het bewuste vehikel


Twee uur later kwam de verlossing in de vorm van een grote wegbulldozer die de zwaar overladen vrachtwagen wegsleepte alsof het een tweepk'tje was. We konden vertrekken in de hoop dat we nog op tijd door de grens met Senegal zouden geraken. Nog 80 km...




Het tegemoetkomende verkeer... Kunnen we daar wel langs??

Na een ongelooflijk prachtige rit (natuurschoon, door één van werelds vogelrijkste gebieden), maar ook spannend (wasbord, batterijverbinding doorgebrand door het schokken, terug in gang duwen...) komen we aan de grenspost. We raken rap door de douane van Mauretanië, maar in Senegal moeten we de auto binnenkrijgen...

Normaal moet de auto van één grens tot de andere door politie begeleid worden (kwestie van illegale invoer tegen te gaan)
en dat kost geld, of je kan deze verplichting afkopen ... voor dezelfde prijs. Na een heleboel telefoons en een hoop gedram krijgen we er 100 euro af en zijn we vrij in Senegal. Eerst mogen we nog meeëten met de douane waar we net nog knallende ruzie mee hadden.

Eindelijk ben ik in mijn tweede vaderland.

Tine