het is maar een stuk ijzer, maar toch...

Hij was sterk, doorstond vele beproevingen, bracht ons naar plaatsen waar de meeste 'gewone' reisorganisaties ons niet zou brengen. Nochtans geen 4x4, maar dag na dag gaf hij ons meer vertrouwen en waagden we ons verder. Hij heeft het zelden laten afweten. Enkele stukken braken en werden vervangen, een enkele keer moesten we hem uit het zand duwen, slechts twee banden hebben het begeven.
In Dakar probeerde ik hem te 'Senegaliseren'. Dat kon, maar mits de nodige corruptie, wat onder andere betekent de douane links te laten. Ik weiger en besluit hem terug naar Guinée te rijden. Daar geldt geen leeftijdsbeperking voor auto's, maar de andere risico's doen mij toch even twijfelen: slechte wegen terug, een onstabiel land, weinig goede kennissen. Toch doe ik het.

Eerst wordt hij in Dakar 10 cm opgehoogd en krijgt hij nieuwe, grotere schoenen. Mijn baby wordt echt een stevige kerel.








Monique, Moïse, Michel en ik reisden twee dagen op naar de Guinese grens, waar Yaya Barry, taxichauffeur die in Guinée even bij ons was, hem overnam om hem naar Conakry te brengen. Ook een risico, want als ik twee dagen later nog altijd niets van Barry gehoord heb, vrees ik het ergste, ben ik niet naïef geweest, heb ik het lot nu niet teveel uitgedaagd, ik heb hem een contract laten tekenen en laten verifiëren door de politie, maar wat betekent dat in een dergelijk land? Nog een dag later vrees ik echt dat ik onze bus kwijt ben.
Na uren rondbellen ontdekken we dat hij op de afgesproken plaats over de grens is gegaan en daarna naar links is gereden over Labé. Dat was niet de bedoeling, de wegen zijn er echt slecht en er zijn veel hoogtes, wat is Barry van plan? We contacteren Interpol en politie, moeilijk, want het hele telefonie-netwerk in Guinée ligt bij momenten plat. Ik kan het noch steeds nauwelijks geloven dat Barry me zou afvallen, maar 3 dagen zijn intussen verstreken, hij zou al lang in Conakry moeten zijn.
Het nieuws dat hij we hem min of meer konden opsporen in Guinée is niettemin verheugend en er wordt me op het hart gedrukt dat alles in het werk zal worden gesteld om de wagen te vinden en dat ik mijn vliegtuig kan nemen. Om 8u 's morgens schrik ik wakker, zo moe was ik dat zelfs het opstijgen me is ontgaan. Onmiddellijk denk ik aan mijn bus. Nauwelijks uitgestapt zie ik dat tientallen mensen me hebben proberen te bereiken, en nog voor ik er één kan terugbellen krijg ik het nieuws dat Barry is aangekomen op de plaats waar ik hem gevraagd had. Ik krijg hem te spreken en daarna het hele relaas: hij werd eerst opgehouden aan de grens, daarna blokkeerde een omgekantelde vrachtwagen de weg naar Conakry en moest hij over Labé, het land zit zonder brandstof en Barry moest het onmogelijke doen om aan diesel te geraken, er was geen telefonische verbinding mogelijk... Hij heeft alles met de beste intenties gedaan.
Oef! Mijn intuïtie heeft me dan toch niet in de steek gelaten en m'n beestje is veilig aangekomen.
Ondanks het positieve nieuws besef ik nog maar eens dat onze reis één groot avontuur was, dat we geluk hadden met ons 'stuk ijzer', dat ik vele risico's heb moeten nemen, Afrika is niet hetzelfde. Gedurende de hele reis heb ik mensen moeten vertrouwen die ik nauwelijks kende, ik kon me slechts beroepen op mensenkennis en moest het doen met de enkelingen die ons pad kruisten. Maar ik heb alle reden om dankbaar en hoopvol te zijn, want iedereen die we ontmoetten en zich engageerden zijn hun gewicht in goud waard, niemand heeft ons in de steek gelaten. Bedankt, lieve West-Afrikanen, jullie hebben zo weinig maar hebben toch zoveel inzet voor een ander, ik wou dat ik meer kon doen voor jullie.
Grootse dingen verwezenlijken in Afrika kan ik niet, maar ik ben blij dat ik geprobeerd heb goed te zorgen voor onze sporadische gasten, gidsen en vrienden, en het spijt me heel erg dat ik Barry van oneerlijkheid heb verdacht.
Nu staat de bus, gewassen en verzorgd, sterker dan ooit, bij Condé, de beste garagist van Conakry, die hem van een nieuw bagagerek zal voorzien, (Guinezen zijn de strafste carrossiers ter wereld), en enkele maanden op zijn terrein zal parkeren, hij is al officieel ingevoerd en binnen enkele dagen krijgt hij de Guinese nationaliteit.
En daarna?
Wie gaat mee op de volgende trip?




Nog enkele sfeerbeelden van vroeger:

Guinée


















Doopfeest nichtje Monique op Pasen



















Ten huize Monique

West-Afrika door de lens van Solange

21 maart, begin van de lente in Europa, we zitten na dagen in de auto met vrij extreme temperaturen in het noorden van Guinée en het zuiden van Sénégal nog even aan zee in Kafountine. Eindelijk een frisse bries!
Bijna tijd om afscheid te nemen van de laatste reisgenoten.
Eerst waren er André en Mie van wie we al afscheid moesten nemen nog voor het vertrek, omdat Mie geveld werd door meningitis. Een spijtige zaak, we hadden hen er heel graag bij gehad.
Paul, Agnes en Jan waren bij ons tot Conakry: sympathieke jong gepensioneerden, die zich wonderwel aanpasten aan het hectische van reizen door Afrika met bus en fiets. Ik kreeg intussen een berichtje dat ze goed zijn aangekomen, blij om hun familie terug te zien en vol fantastisch herinneringen aan Afrika.
Wellicht zullen er ook minder plezante bij zijn, maar hoe kan het anders als je zolang van huis bent en te maken krijgt met oncomfortabele reisomstandigheden, hoge temperaturen, oververmoeidheid, problemen met bankautomaten, kleine kantjes van reisgenoten.
Maar hun karakter kennende zullen vooral de positieve ervaringen blijven hangen.

Andrej ging ook weg in Conakry. Toffe, trouwe vriend met dezelfde passie voor Afrika. Ook al had hij vaak last van zijn kaak, van vliegenbeten en van de darmen, hij bleef grappig en onverstoorbaar positief als altijd. Laat ons samen verder dromen!

Solange vertrekt overmorgenavond om op Pasen thuis te komen.
Ze kwam erbij in Saint-Louis, een leuke aanwinst, werkertje die van 's morgens vroeg in de weer was om koffie te zetten en ontbijt klaar te maken, de bus schoon te vegen, af te wassen, enz.. Onafhankelijk, maar verloor zelden haar geduld met anderen. Er was er ééntje die heel hard naar haar opkeek, dus wie weet heeft deze reis nog wel een leuk gevolg voor haar...

We (Paul en Agnes)zijn terug aangekomen in ons koude België maar ik zou nog wat willen aanvullen op onze weblog.

zaterdag 23 februari

West-Afrika heeft niet zoveel te bieden wat betreft Safariparken maar we zijn toch een kijkje gaan nemen in het MOLE-park in Ghana met een gids. Vooral de olifanten zijn indrukwekkend. Op een bepaald moment, in de buurt van een meer, voelden we ons zelfs een beetje bedreigd door en zestal olifanten die naar het meer wandelden om te baden. De gids raadde ons aan ons wat te verbergen want die kolossen kunnen rapper lopen dan wij zouden denken!!




Daarnaast zagen we ook antilopen,


apen waaronder een baviaan,

wrattenzwijnen,



een aardvarken, krokodillen en enkele exotische vogels.

Vele foto’s zijn van mindere kwaliteit, het zijn stukjes uit filmopnamen die ik gemaakt heb.

Na ons bezoek trekken we verder noordwaarts richting Burkina-Faso. In het hotel NUMBU waar we de laatste maal in Ghana logeren hebben ze het lumineus idee om op de binnenkoer, waarrond de kamers liggen, twee hanen te ‘installeren’ die ons natuurlijk om 4u ’s morgens wakker kraaien!!

maandag 25 februari

We zijn ondertussen voor de tweede maal in Burkina-Faso, ditmaal in het zuidwesten, landschappelijk zeer mooi met leuke dorpjes. We krijgen toelating om in GBAMBOULURA rond te wandelen.











We zien er een meisje steentjes kapot kloppen op zoek naar goud



dat verderop wordt verhandeld op een klein marktje.





In DGILÉNIORA zien we een vrouw potten maken. Ongelooflijk hoe ze dat kan op zo’n primitieve wijze.



In het fetisjendorp KEKIERA leidt de ‘fetisjeur’ ons rond. We bezoeken zijn ‘consultatieruimte’, zijn ‘laboratorium’ waar hij zijn medicijnen klaarmaakt en zijn ‘kliniek’, alles heel primitief, geheimzinnig en griezelig!








woensdag 27 februari

In de voormiddag fietsen we naar de prachtige KARFIGUELA-waterval.



Je kan ook tot bovenaan klimmen



en er zelfs in baden. Zalig!





Bekijk ’s goed onderstaande foto.



Je ziet een lichtbruine hond naast Agnes liggen. Hij had waarschijnlijk een boontje voor ons want hij was steeds in onze buurt en ging ook geregeld voor onze tent liggen. Op een bepaald moment fietsen we naar BANFORA, een 4-tal km verder. Tot ergernis van Agnes loopt de hond met ons mee. Wanneer we in Banfora iets gaan drinken legt hij zich bij ons tafeltje neer. We laten onze fietsen staan en gaan wat kuieren in de omgeving en, nee,‘onze’ hond gaat ditmaal niet mee maar gaat bij onze fietsen liggen. Wanneer we terugrijden loopt hij opnieuw met ons mee tot we op een gegeven moment zijn spoor bijster zijn en we dus in het campement aankomen zonder hond. Een kwartiertje later echter komt hij doodgemoedereerd het campement weer binnen! Hij heeft, zoals wij maar dan ‘te poot’ 13 km afgelegd!! Tof beest!

donderdag 28 februari

We verlaten het campement, pikken onderweg Astrid op die ons weer voor een paar dagen vervoegt en rijden naar SINDOU, bekend voor zijn ‘peaks’ die we gaan bezoeken met een gids. Er werd in die omgeving blijkbaar ook een film gemaakt ‘L’Héritage du Griot’







vrijdag 29 februari

We vertrekken uit Banfora om dan door te trekken naar BOBODIOULASSO. De eerste 33 km doen we per fiets. Een heerlijk tochtje.

woensdag 5 maart

We rijden met de fiets richting KOUROUSSA. Wanneer we een 20-tal km gereden hebben stoppen we bij onze bus in het dorp DAURA. Drie vrouwen, uiteraard met ‘bagage’ op het hoofd en een meisje van ongeveer 13 jaar komen aangewandeld. Agnes besluit haar fiets aan het meisje te geven. Ze spreekt echter geen Frans, gaat ook niet naar school en begrijpt in het begin niet wat we bedoelen. Wanneer we haar aanmanen op de fiets plaats te nemen en te rijden heeft ze het ineens door en met haar hand op haar hart maakt ze een kleine buiging. Ik leg haar uit hoe de versnellingen werken en ze maakt een paar toertjes. Ondertussen is er wat volk uit het dorp komen kijken wat er gaande is. Een man met een ezelskar komt voorbij. Hij spreekt redelijk goed Frans en bedankt ons nogmaals uitvoerig. We hebben Aisha Traoré (we weten ondertussen dat ze zo heet) gelukkig gemaakt!



vrijdag 7 maart

We zijn ondertussen in het laatste land dat wij bezoeken: GUINÉE-CONAKRY waar wij (Andrej, Jan, Agnes en ik) een tweedaagse tocht gaan maken in het berggebied FOUTA DJALON.



We ‘zoeven’ met de gehuurde 4x4 (met chauffeur) van KINDIA naar KEMELELE via een piste waarbij we ongeveer door elkaar worden geschud. Nu en dan vragen we te stoppen om een paar foto’s te nemen of een stukje te filmen.








Rond 17 u. bereiken we het redelijk dure hotel Palace waar we overnachten.

zaterdag 8 maart

We vertrekken om 6u30 uit Kemelele om onze tocht verder te zetten en ontbijten in een klein dorp iets verderop.




We stoppen bij een rivier met mooie badende meisjes en jongens die helemaal geen scrupules hebben om in naakt bovenlijf (ook de meisjes!) rond te stoeien. Wanneer Jan de foto’s laat zien die hij van hen maakte wordt hij omstuwd door de halfnaakte jeugd! Hij geniet er zichtbaar van!!



Dan bezoeken we de waterval van SALAA



en het meer verderop waar we kunnen zwemmen.



Op een bepaald ogenblik nemen we een veerboot die handmatig bediend wordt.







’s Avonds rijden we tot in MAMOU langs de grote baan naar CONAKRY. De chauffeur geeft er de voorkeur aan niet verder te rijden omdat er te veel zwaar verkeer is langs de baan tussen Mamou en Conakry en dus blijven we in Mamou.

Het gebergte Fouta Djalon is zeer mooi maar het zou op een tragere manier moeten kunnen gedaan worden, bv met de fiets. De wegen zijn echter zo slecht dat het fietsen maar op sommige plaatsen mogelijk is. Het beste zou zijn er door te wandelen maar dan is er het probleem van de overnachting. 30 à 40 kilometers aan een stuk is er soms geen dorp te bespeuren. Misschien met een tentje er op uit trekken en ‘in het wild’ kamperen. Er zou dringend iets aan de accommodatie moeten gedaan worden maar er zijn zoveel andere veel grotere problemen in het arme Guinée…

zondag 9 maart

We vertrekken met de 4x4 naar Conakry waar we in het hotel GHUSSEIN logeren. De uitbaatster is een sympathieke Franse dame uit de Provence. Ze was getrouwd met een Guinees die omgekomen is tijdens rellen aldaar. Het hotel is heel mooi en idyllisch gelegen langs de kust met zicht op de oceaan. Een groot contrast met de armtierige ‘bidonville’-achtige behuizing een beetje verder in de straat.

maandag 10 maart

Veel valt er niet meer te vertellen. We maken onze bagage klaar om rond 22u te vertrekken, eerst om wat te eten en dan naar de luchthaven te vertrekken. Bij het inchecken van onze bagage komt een forse veiligheidsagente naar ons toe om te vragen van wie dat donker valiesje is. Het blijkt het onze te zijn. Agnes moet mee om uitleg te geven over die verdachte buisjes die ze op het scherm van hun scanner zien. Het blijken de reservebatterijtjes te zijn van haar fotoapparaat. Oef!!

Om 3u45 hebben we onze vlucht naar ons koude België waar we op dinsdag om 18u aankomen. Toch nog paniek bij de bagageband: het ‘verdachte’ valiesje is er niet bij!! Bij de bagagedienst vullen we een formulier in met de nodige gegevens. Wanneer we zeggen dat het valiesje waarschijnlijk is achtergebleven in Conakry is de reactie: ‘oei oei oei’. Daar wordt blijkbaar nogal nonchalant omgesprongen met bagage!! Wij vermoeden dat we ons valiesje niet meer gaan terugzien. Maar niet getreurd, onze oudste dochter die ook Tine heet, komt ons ophalen en brengt ons naar ons huis waar ze aan de deur een groot papier heeft gehangen: ‘Welkom thuis’.



Binnen hangt er een slinger van papieren olifantjes en heeft ze voor eten gezorgd. Zaterdag a.s. komt Karoline, onze jongste dochter met haar man en haar kindjes ons ook verwelkomen. Het doet deugd. Bedankt lieve dochters!

De volgende dag krijgen we – niet te geloven – een telefoontje dat ons valiesje reeds in Brusssel ligt en naar ons zal gebracht worden!! Bij het leegmaken ervan ontbreken… de verdachte batterijtjes!!

Enfin, we zijn terug in België en horen dat er alweer "gekissebis" is rond nachtvluchten en denken bij onszelf: och here toch, waarmee ze hier moeten bezig zijn!!

Er zijn weer twee ‘Afro-fiele’ mensen bijgekomen…

Paul