Burkina 2 en Guinée

Ja, 't is inderdaad een tijdje geleden. Guinée is een prachtig land, maar de technologie is er nog niet echt goed doorgedrongen. De Guineanen zijn hoopvol, hun president die in 1985 aan de macht kwam na een militaire coup is ziek en zijn machtstermijn loopt (misschien?) ten einde in 2010.
Na ex-president Sékou Touré die de samenwerking met de Fransen afwees na de onafhankelijkheid en vervolgens een steeds nationalistischer en wreder regime ging voeren, zelfs zo ver ging dat hij alle intellectuelen gevangen zette en fusileerde,
is het vertrouwen in macht, land en volk wankel. Vorig jaar nog werd het vuur geopend op demonstranten in Conakry, 1500 doden. De nicht van een Belgische vriendin werd doodgeschoten door de nachtwaker toen ze na een avondje stappen voorzichtig haar slaapplek opzocht. Hoe vriendelijk de bevolking ook is, het rommelt hier altijd een beetje.
Toch voel je de hoop, de jongeren wachten nog even af, maar voelen zich klaar om aan de ontwikkeling te beginnen. Laat ons hopen dat de president voor één keer zijn belofte houdt.
Intussen is het behelpen. Internet was zelfs in Conakry niet mogelijk, nu in Labé kom ik terecht bij een vooruitstrevende jonge gast, die studeerde in Dakar en blij was één van zijn eerste gasten te ontvangen in z'n gloednieuwe informatica-centrum, reageert ontgoocheld als de electriciteit weer eens uitvalt. Ik ook, maar ik heb geduld uitgeoefend en zie: wie weet lukt het deze keer. De anderen (Dirk, Solange en Samson, samen met 2 Guinezen; de rest nam enkele dagen geleden vliegtuig in Conakry) zijn door naar Pita, we gaan van daaruit een fietstocht maken door de Fouta Djalon. Met onze intussen herstelde bus namen we vanuit Conakry de platste; ,aar evengoed slechte weg naar Gaoual en huurden daar een Peugeot 505 om dieper de Fouta in te trekken (géén aanrader, voor deze weg heb je echt een 4x4 nodig!) In elk geval zullen we het er nu mee moeten doen, hopelijk niet teveel blauwe plekken opdoen om overmorgen onze bus terug te vinden in de buurt van de Senegalese grens.

Intussen:

onze laatste dagen in Ghana










op deze idyllische plek werden we aangevallen door bloedzuigende vliegen, die ons wekenlang rode plekken en verschrikkelijke jeuk bezorgden...




terug naar het noorden: we bezochten Mole National Park te voet, blijf op minstens 50 meter van de olifanten zeiden ze ons, maar op een bepaald moment stond er ééntje rechts van ons, achter en voor ons, elk op 20 m, ze liepen rustig richting water links van ons, onze uitweg?? 't zat er echter vol krokodillen, de gids beweerde ,et een grote grijns dat we ons in een gevaarlijke situatie bevonden...



bij de Salia's in Larabanga, sympathieke ontvangst door een kunstige familie


Terug in Burkina bezoeken we het land van de Lobi en de Gan, twee stammen die hun manier van leven nauwelijks aanpasten. Mooi en fascinerend, een leven dat we ons niet kunnen voorstellen, maar het spreekt wel tot de verbeelding en mensen zijn we allemaal.



















Wel ontmoeten we ook tal van mensen die getuigen van de schrijnende situatie in Ivoorkust, waar veel Burkinezen in de loop der jaren hun leven gingen opbouwen, maar door de nationalist Gagbo onverbiddelijk werden teruggestuurd. Op die manier verloren veel Burkinezen hebben en houden of werden ze van hun familie gescheiden. De Burkinese president Blaise Comparé heeft op het ogenblik goede gesprekken met Gagbo, maar het einde van de twist is volgens mij nog niet in zicht.


Eventjes water bijvullen voor ons volgende kampeerplaats.



We trekken verder riching Bobo Diallasso, en ik naar Ouagadougou om Dirk op te halen.
De anderen blijven even in Banfora en Sindou, wellicht de meest groene en één van de mooiste gebieden van Burkina.(zie Paul)





Arme Dirk, nauwelijks aangekomen in Burkina wordt hij overstelpt door drie drukke karakters wiens kwebbel geen moment stil staat, ik die hem natuurlijk zolang heb moeten missen, en onze twee vrienden die elkaar de loef afsteken om het hem zoveel mogelijk naar zijn zin te maken. Niet makkelijk na een nachtelijke vlucht met 6u vertraging...
De dag ervoor waren we hiervoor al op ontdekkingstocht gegaan, ook een kwestie om Ouaga te ontvluchten, er werd een grote staking (met geweld) afgekondigd omwille van verschillende redenen, maar met als hoofdoorzaak dat het leven zo duur geworden is. De oliecrisis laat zich niet in het minst in de landen van het Zuiden voelen!, maar ook aangewend door de oppositie om er andere doelstellingen mee te bereiken. Het is uiteindelijk vrij rustig gebleven, maar zolang de mensen zelfs hun dagelijks rantsoen niet meer kunnen betalen blijft er ontevredenheid heersen, vrees ik. Waren in Guinée, dan waren er al doden gevallen, bedenk ik me nu.

Ik trok met Alpha en Oli naar paters en nonnen 30 km buiten de stad, die zich bezighouden met landbouw. Het uitstapje wordt best gesmaakt.





De volgende dag doen we dus hetzelfde met Dirk, onderweg gaan we kijken hoe ze bière de mil maken en doen ons eraan te goed onder de boom samen met de plaatselijken. Hier is het hun vorm van weekend houden, één keer per maand wordt het goedje gebrouwen en dan wordt er drie dagen lang niet gewerkt, tot alles op is...










En dan tijd om ons terug te mengen onder onze reisgenoten die ons opwachten in Bobo.
Van daaruit maakte ik m'n vorig reisverslag.


Dan gaat het door Mali richting Guinée: drie dagen fietsen, busrijden, vervelende formaliteiten vervullen aan de grenzen, potje koken en kamperen in de natuur.

We komen in een loeiend heet Haute Guinée. We trekken zo snel mogelijk richting Conakry en passeren aan de zuidelijke grens van de Fouta Djalon. Daar trekken Andrej, Paul, Agnes en Jan met een jeep nog snel even in de bergen. De rest gaat met de bus naar Conakry, want er moeten dringend een paar zaken vervangen worden.









Conakry is vuil en vochtig heet, maar we installeren ons in een mooie tuin aan zee van een Francaise, die ons verwent met lekker ontbijt en kleurrijke verhalen. Haar man was een mulat die vermoord werd onder het regime van Sékou Touré. Zij heeft haar 3 kinderen op haar eentje opgevoed en is altijd in Guinée blijven wonen. Op maandag gaan we op onderzoek uit hoe het best naar Senegal te raken en 's avonds nemen we afscheid van enkele van onze reisgenoten. Die zijn intussen veilig en wel geland, hoop ik...

We nu dus in na dagenlang hobbelen toch nog even in de Fouta om daarna door te steken naar Sénégal voor de laaste dagen. Intussen leg ik zoveel mogelijk contacten en noteer alles wat rondom mij gebeurt. Ik kan niet zoals Afrikanen leven van dag op dag, als goede westerling kan ik enkel genieten door toekomstplannen te maken... bij mij hoort daar natuurlijk ook een flinke portie dromen bij.
Maar wat verder zal gebeuren met de bus komt na honderden hypotheses stilaan echt aan de orde.

Tine