Djenné - pays de Dogon - Ségou ...

Zwetend en puffend in een internetcafé in Ségou.

De voorbije dagen zijn we langs Djenné en de Dogon 'gecrossed', een beetje spijtig want heel mooi en interessant, maar we hebben een extra ingelast: het muziekfestival van Ségou. Afrikaanse kunst en cultuur aan de oevers van de Niger. Vergelijk de sfeer met die van het Sfinxfestival in Boechout, maar de Afrikaanse achtergrond is ècht. Afgezien van de paar bussen toeristen die er gedropd worden en binnen mogen voor het tiendubbele van de prijs zijn er enkel Malinezen. Onze gidsen van de voorbije dagen krijgen van mij een ingangskaartje en kunnen op zoek naar nieuwe klanten. De 50 anderen die me vragen hun ticket te betalen krijgen een njet.
Dat is de spijtige realiteit: als je mondig genoeg bent om met toeristen om te gaan kan je hier misschien nog iets opbouwen, andere jobs zijn er bijna niet, er zijn geen fabrieken, er wordt niets geproduceerd: net zoals in andere Afrikaanse steden overleven de meeste mensen in Ségou van detailverkoop (voedingswaren, Afrikaanse kleren en steeds vaker ... goedkope Chinese spullen, plastiek plastiek!!!, de Chinezen maken van de wereld één grote vuilbak!)
Sommige mensen maken meubelen of staan in een metaalatelier. Op het platteland is iedereen boer.
De jongeren van wie de ouders het kunnen betalen studeren tot hun 30ste en worden dan politie-agent of onderwijzer. Of het lukt ook wel eens om de ultieme droom te verwezenlijken: Amerika of Europa. Om het werk te doen waar men bij ons geen volk meer voor vindt. Knelpuntberoepen noemen we dat bij de VDAB.
Op deze reis kwam ik in de ex-leefwereld terecht van vele van mijn cursisten: hooggeschoolde Afrikanen die hun lamme leven in Afrika beu zijn en geld willen verdienen en bij ons een job komen doen ver beneden hun niveau, en anderzijds laaggeschoolde Rifbewoners uit Marokko, die er terugkeren om hun partner te zoeken en die ook naar België te brengen. Ook soms Zwart-Afrikanen die niet kunnen lezen of schrijven: het zijn de echte durvers of een blanke vrouw of man werd op hen verliefd.
Voeg bij die categorieën nog een hooggeschoolde Oostblokker en twee laaggeschoolde Anatolische Turken en je hebt de samenstelling van een gemiddelde klasgroep waar ik les aan geef. Ze werken voor een stellingbouwfirma, in het slachthuis, een chemische fabriek in de haven, voor een poetsbedrijf. Of ze plukken tomaten. Ze willen zich integreren en leren Nederlands, krijgen de kans van hun baas. Voor 95% lieve en enthousiaste mensen. Ze wonen en leven pover, maar hopen dat hun kinderen het beter zullen krijgen. De kinderen zorgen echter voor veel problemen en de ouders missen het land waar ze geboren zijn.

Sorry sorry, nog wat foto's:








levendig Djenné





de binnenplaats bij Baba
(zie de beschrijvingen in 'Het Zandkasteel' van Ron van der Lee, een must voor wie het gevoel van een echte Afrika-reiziger wil doorgronden, wie het wil beleven moet zelf komen natuurlijk)



bij de 'case de palabre', bij tè hevige discussies stoot je onvermijdelijk je hoofd en val je terug op 'je' plaats.



Peter deelt kolanoten uit aan de oude mannen van het dorp, daardoor toon je respect en bied je tegelijkertijd de kans aan de oudeling om een beetje high te worden.







lange, hete wandeltochten in de Dogon



chauffeur op rust



een 'volgelingetje'







oude Dogonwoningen, gebouwd tegen de rotsen in Teli. Een vleugje geschiedenis, maar de Dogon hebben nog veel van hun oude gebruiken. Dankzij duurzaam toerisme kunnen wij er iets over leren zonder dat ze hun cultuur verliezen.



kinderen putten water, voor één keer krijgen ze hulp



We slapen in Ende-Toro, in eenvoudige, maar mooie kamers of op het dak.



de aanleg van een nieuwe moestuin (met geld verdiend aan de toeristen)







de volgende dag moeten we over de plateaurug. Gelukkig brandt de zon niet te fel.
De oude man die we al lachend vergeleken met onze 'nordic walkers' klopte even later met zijn stok een giftige slang dood voor onze voeten.

nu nog even naar het festival... Tot in Ouagadougou!!!