West-Afrika door de lens van Solange

21 maart, begin van de lente in Europa, we zitten na dagen in de auto met vrij extreme temperaturen in het noorden van Guinée en het zuiden van Sénégal nog even aan zee in Kafountine. Eindelijk een frisse bries!
Bijna tijd om afscheid te nemen van de laatste reisgenoten.
Eerst waren er André en Mie van wie we al afscheid moesten nemen nog voor het vertrek, omdat Mie geveld werd door meningitis. Een spijtige zaak, we hadden hen er heel graag bij gehad.
Paul, Agnes en Jan waren bij ons tot Conakry: sympathieke jong gepensioneerden, die zich wonderwel aanpasten aan het hectische van reizen door Afrika met bus en fiets. Ik kreeg intussen een berichtje dat ze goed zijn aangekomen, blij om hun familie terug te zien en vol fantastisch herinneringen aan Afrika.
Wellicht zullen er ook minder plezante bij zijn, maar hoe kan het anders als je zolang van huis bent en te maken krijgt met oncomfortabele reisomstandigheden, hoge temperaturen, oververmoeidheid, problemen met bankautomaten, kleine kantjes van reisgenoten.
Maar hun karakter kennende zullen vooral de positieve ervaringen blijven hangen.

Andrej ging ook weg in Conakry. Toffe, trouwe vriend met dezelfde passie voor Afrika. Ook al had hij vaak last van zijn kaak, van vliegenbeten en van de darmen, hij bleef grappig en onverstoorbaar positief als altijd. Laat ons samen verder dromen!

Solange vertrekt overmorgenavond om op Pasen thuis te komen.
Ze kwam erbij in Saint-Louis, een leuke aanwinst, werkertje die van 's morgens vroeg in de weer was om koffie te zetten en ontbijt klaar te maken, de bus schoon te vegen, af te wassen, enz.. Onafhankelijk, maar verloor zelden haar geduld met anderen. Er was er ééntje die heel hard naar haar opkeek, dus wie weet heeft deze reis nog wel een leuk gevolg voor haar...

We (Paul en Agnes)zijn terug aangekomen in ons koude België maar ik zou nog wat willen aanvullen op onze weblog.

zaterdag 23 februari

West-Afrika heeft niet zoveel te bieden wat betreft Safariparken maar we zijn toch een kijkje gaan nemen in het MOLE-park in Ghana met een gids. Vooral de olifanten zijn indrukwekkend. Op een bepaald moment, in de buurt van een meer, voelden we ons zelfs een beetje bedreigd door en zestal olifanten die naar het meer wandelden om te baden. De gids raadde ons aan ons wat te verbergen want die kolossen kunnen rapper lopen dan wij zouden denken!!




Daarnaast zagen we ook antilopen,


apen waaronder een baviaan,

wrattenzwijnen,



een aardvarken, krokodillen en enkele exotische vogels.

Vele foto’s zijn van mindere kwaliteit, het zijn stukjes uit filmopnamen die ik gemaakt heb.

Na ons bezoek trekken we verder noordwaarts richting Burkina-Faso. In het hotel NUMBU waar we de laatste maal in Ghana logeren hebben ze het lumineus idee om op de binnenkoer, waarrond de kamers liggen, twee hanen te ‘installeren’ die ons natuurlijk om 4u ’s morgens wakker kraaien!!

maandag 25 februari

We zijn ondertussen voor de tweede maal in Burkina-Faso, ditmaal in het zuidwesten, landschappelijk zeer mooi met leuke dorpjes. We krijgen toelating om in GBAMBOULURA rond te wandelen.











We zien er een meisje steentjes kapot kloppen op zoek naar goud



dat verderop wordt verhandeld op een klein marktje.





In DGILÉNIORA zien we een vrouw potten maken. Ongelooflijk hoe ze dat kan op zo’n primitieve wijze.



In het fetisjendorp KEKIERA leidt de ‘fetisjeur’ ons rond. We bezoeken zijn ‘consultatieruimte’, zijn ‘laboratorium’ waar hij zijn medicijnen klaarmaakt en zijn ‘kliniek’, alles heel primitief, geheimzinnig en griezelig!








woensdag 27 februari

In de voormiddag fietsen we naar de prachtige KARFIGUELA-waterval.



Je kan ook tot bovenaan klimmen



en er zelfs in baden. Zalig!





Bekijk ’s goed onderstaande foto.



Je ziet een lichtbruine hond naast Agnes liggen. Hij had waarschijnlijk een boontje voor ons want hij was steeds in onze buurt en ging ook geregeld voor onze tent liggen. Op een bepaald moment fietsen we naar BANFORA, een 4-tal km verder. Tot ergernis van Agnes loopt de hond met ons mee. Wanneer we in Banfora iets gaan drinken legt hij zich bij ons tafeltje neer. We laten onze fietsen staan en gaan wat kuieren in de omgeving en, nee,‘onze’ hond gaat ditmaal niet mee maar gaat bij onze fietsen liggen. Wanneer we terugrijden loopt hij opnieuw met ons mee tot we op een gegeven moment zijn spoor bijster zijn en we dus in het campement aankomen zonder hond. Een kwartiertje later echter komt hij doodgemoedereerd het campement weer binnen! Hij heeft, zoals wij maar dan ‘te poot’ 13 km afgelegd!! Tof beest!

donderdag 28 februari

We verlaten het campement, pikken onderweg Astrid op die ons weer voor een paar dagen vervoegt en rijden naar SINDOU, bekend voor zijn ‘peaks’ die we gaan bezoeken met een gids. Er werd in die omgeving blijkbaar ook een film gemaakt ‘L’Héritage du Griot’







vrijdag 29 februari

We vertrekken uit Banfora om dan door te trekken naar BOBODIOULASSO. De eerste 33 km doen we per fiets. Een heerlijk tochtje.

woensdag 5 maart

We rijden met de fiets richting KOUROUSSA. Wanneer we een 20-tal km gereden hebben stoppen we bij onze bus in het dorp DAURA. Drie vrouwen, uiteraard met ‘bagage’ op het hoofd en een meisje van ongeveer 13 jaar komen aangewandeld. Agnes besluit haar fiets aan het meisje te geven. Ze spreekt echter geen Frans, gaat ook niet naar school en begrijpt in het begin niet wat we bedoelen. Wanneer we haar aanmanen op de fiets plaats te nemen en te rijden heeft ze het ineens door en met haar hand op haar hart maakt ze een kleine buiging. Ik leg haar uit hoe de versnellingen werken en ze maakt een paar toertjes. Ondertussen is er wat volk uit het dorp komen kijken wat er gaande is. Een man met een ezelskar komt voorbij. Hij spreekt redelijk goed Frans en bedankt ons nogmaals uitvoerig. We hebben Aisha Traoré (we weten ondertussen dat ze zo heet) gelukkig gemaakt!



vrijdag 7 maart

We zijn ondertussen in het laatste land dat wij bezoeken: GUINÉE-CONAKRY waar wij (Andrej, Jan, Agnes en ik) een tweedaagse tocht gaan maken in het berggebied FOUTA DJALON.



We ‘zoeven’ met de gehuurde 4x4 (met chauffeur) van KINDIA naar KEMELELE via een piste waarbij we ongeveer door elkaar worden geschud. Nu en dan vragen we te stoppen om een paar foto’s te nemen of een stukje te filmen.








Rond 17 u. bereiken we het redelijk dure hotel Palace waar we overnachten.

zaterdag 8 maart

We vertrekken om 6u30 uit Kemelele om onze tocht verder te zetten en ontbijten in een klein dorp iets verderop.




We stoppen bij een rivier met mooie badende meisjes en jongens die helemaal geen scrupules hebben om in naakt bovenlijf (ook de meisjes!) rond te stoeien. Wanneer Jan de foto’s laat zien die hij van hen maakte wordt hij omstuwd door de halfnaakte jeugd! Hij geniet er zichtbaar van!!



Dan bezoeken we de waterval van SALAA



en het meer verderop waar we kunnen zwemmen.



Op een bepaald ogenblik nemen we een veerboot die handmatig bediend wordt.







’s Avonds rijden we tot in MAMOU langs de grote baan naar CONAKRY. De chauffeur geeft er de voorkeur aan niet verder te rijden omdat er te veel zwaar verkeer is langs de baan tussen Mamou en Conakry en dus blijven we in Mamou.

Het gebergte Fouta Djalon is zeer mooi maar het zou op een tragere manier moeten kunnen gedaan worden, bv met de fiets. De wegen zijn echter zo slecht dat het fietsen maar op sommige plaatsen mogelijk is. Het beste zou zijn er door te wandelen maar dan is er het probleem van de overnachting. 30 à 40 kilometers aan een stuk is er soms geen dorp te bespeuren. Misschien met een tentje er op uit trekken en ‘in het wild’ kamperen. Er zou dringend iets aan de accommodatie moeten gedaan worden maar er zijn zoveel andere veel grotere problemen in het arme Guinée…

zondag 9 maart

We vertrekken met de 4x4 naar Conakry waar we in het hotel GHUSSEIN logeren. De uitbaatster is een sympathieke Franse dame uit de Provence. Ze was getrouwd met een Guinees die omgekomen is tijdens rellen aldaar. Het hotel is heel mooi en idyllisch gelegen langs de kust met zicht op de oceaan. Een groot contrast met de armtierige ‘bidonville’-achtige behuizing een beetje verder in de straat.

maandag 10 maart

Veel valt er niet meer te vertellen. We maken onze bagage klaar om rond 22u te vertrekken, eerst om wat te eten en dan naar de luchthaven te vertrekken. Bij het inchecken van onze bagage komt een forse veiligheidsagente naar ons toe om te vragen van wie dat donker valiesje is. Het blijkt het onze te zijn. Agnes moet mee om uitleg te geven over die verdachte buisjes die ze op het scherm van hun scanner zien. Het blijken de reservebatterijtjes te zijn van haar fotoapparaat. Oef!!

Om 3u45 hebben we onze vlucht naar ons koude België waar we op dinsdag om 18u aankomen. Toch nog paniek bij de bagageband: het ‘verdachte’ valiesje is er niet bij!! Bij de bagagedienst vullen we een formulier in met de nodige gegevens. Wanneer we zeggen dat het valiesje waarschijnlijk is achtergebleven in Conakry is de reactie: ‘oei oei oei’. Daar wordt blijkbaar nogal nonchalant omgesprongen met bagage!! Wij vermoeden dat we ons valiesje niet meer gaan terugzien. Maar niet getreurd, onze oudste dochter die ook Tine heet, komt ons ophalen en brengt ons naar ons huis waar ze aan de deur een groot papier heeft gehangen: ‘Welkom thuis’.



Binnen hangt er een slinger van papieren olifantjes en heeft ze voor eten gezorgd. Zaterdag a.s. komt Karoline, onze jongste dochter met haar man en haar kindjes ons ook verwelkomen. Het doet deugd. Bedankt lieve dochters!

De volgende dag krijgen we – niet te geloven – een telefoontje dat ons valiesje reeds in Brusssel ligt en naar ons zal gebracht worden!! Bij het leegmaken ervan ontbreken… de verdachte batterijtjes!!

Enfin, we zijn terug in België en horen dat er alweer "gekissebis" is rond nachtvluchten en denken bij onszelf: och here toch, waarmee ze hier moeten bezig zijn!!

Er zijn weer twee ‘Afro-fiele’ mensen bijgekomen…

Paul

Burkina 2 en Guinée

Ja, 't is inderdaad een tijdje geleden. Guinée is een prachtig land, maar de technologie is er nog niet echt goed doorgedrongen. De Guineanen zijn hoopvol, hun president die in 1985 aan de macht kwam na een militaire coup is ziek en zijn machtstermijn loopt (misschien?) ten einde in 2010.
Na ex-president Sékou Touré die de samenwerking met de Fransen afwees na de onafhankelijkheid en vervolgens een steeds nationalistischer en wreder regime ging voeren, zelfs zo ver ging dat hij alle intellectuelen gevangen zette en fusileerde,
is het vertrouwen in macht, land en volk wankel. Vorig jaar nog werd het vuur geopend op demonstranten in Conakry, 1500 doden. De nicht van een Belgische vriendin werd doodgeschoten door de nachtwaker toen ze na een avondje stappen voorzichtig haar slaapplek opzocht. Hoe vriendelijk de bevolking ook is, het rommelt hier altijd een beetje.
Toch voel je de hoop, de jongeren wachten nog even af, maar voelen zich klaar om aan de ontwikkeling te beginnen. Laat ons hopen dat de president voor één keer zijn belofte houdt.
Intussen is het behelpen. Internet was zelfs in Conakry niet mogelijk, nu in Labé kom ik terecht bij een vooruitstrevende jonge gast, die studeerde in Dakar en blij was één van zijn eerste gasten te ontvangen in z'n gloednieuwe informatica-centrum, reageert ontgoocheld als de electriciteit weer eens uitvalt. Ik ook, maar ik heb geduld uitgeoefend en zie: wie weet lukt het deze keer. De anderen (Dirk, Solange en Samson, samen met 2 Guinezen; de rest nam enkele dagen geleden vliegtuig in Conakry) zijn door naar Pita, we gaan van daaruit een fietstocht maken door de Fouta Djalon. Met onze intussen herstelde bus namen we vanuit Conakry de platste; ,aar evengoed slechte weg naar Gaoual en huurden daar een Peugeot 505 om dieper de Fouta in te trekken (géén aanrader, voor deze weg heb je echt een 4x4 nodig!) In elk geval zullen we het er nu mee moeten doen, hopelijk niet teveel blauwe plekken opdoen om overmorgen onze bus terug te vinden in de buurt van de Senegalese grens.

Intussen:

onze laatste dagen in Ghana










op deze idyllische plek werden we aangevallen door bloedzuigende vliegen, die ons wekenlang rode plekken en verschrikkelijke jeuk bezorgden...




terug naar het noorden: we bezochten Mole National Park te voet, blijf op minstens 50 meter van de olifanten zeiden ze ons, maar op een bepaald moment stond er ééntje rechts van ons, achter en voor ons, elk op 20 m, ze liepen rustig richting water links van ons, onze uitweg?? 't zat er echter vol krokodillen, de gids beweerde ,et een grote grijns dat we ons in een gevaarlijke situatie bevonden...



bij de Salia's in Larabanga, sympathieke ontvangst door een kunstige familie


Terug in Burkina bezoeken we het land van de Lobi en de Gan, twee stammen die hun manier van leven nauwelijks aanpasten. Mooi en fascinerend, een leven dat we ons niet kunnen voorstellen, maar het spreekt wel tot de verbeelding en mensen zijn we allemaal.



















Wel ontmoeten we ook tal van mensen die getuigen van de schrijnende situatie in Ivoorkust, waar veel Burkinezen in de loop der jaren hun leven gingen opbouwen, maar door de nationalist Gagbo onverbiddelijk werden teruggestuurd. Op die manier verloren veel Burkinezen hebben en houden of werden ze van hun familie gescheiden. De Burkinese president Blaise Comparé heeft op het ogenblik goede gesprekken met Gagbo, maar het einde van de twist is volgens mij nog niet in zicht.


Eventjes water bijvullen voor ons volgende kampeerplaats.



We trekken verder riching Bobo Diallasso, en ik naar Ouagadougou om Dirk op te halen.
De anderen blijven even in Banfora en Sindou, wellicht de meest groene en één van de mooiste gebieden van Burkina.(zie Paul)





Arme Dirk, nauwelijks aangekomen in Burkina wordt hij overstelpt door drie drukke karakters wiens kwebbel geen moment stil staat, ik die hem natuurlijk zolang heb moeten missen, en onze twee vrienden die elkaar de loef afsteken om het hem zoveel mogelijk naar zijn zin te maken. Niet makkelijk na een nachtelijke vlucht met 6u vertraging...
De dag ervoor waren we hiervoor al op ontdekkingstocht gegaan, ook een kwestie om Ouaga te ontvluchten, er werd een grote staking (met geweld) afgekondigd omwille van verschillende redenen, maar met als hoofdoorzaak dat het leven zo duur geworden is. De oliecrisis laat zich niet in het minst in de landen van het Zuiden voelen!, maar ook aangewend door de oppositie om er andere doelstellingen mee te bereiken. Het is uiteindelijk vrij rustig gebleven, maar zolang de mensen zelfs hun dagelijks rantsoen niet meer kunnen betalen blijft er ontevredenheid heersen, vrees ik. Waren in Guinée, dan waren er al doden gevallen, bedenk ik me nu.

Ik trok met Alpha en Oli naar paters en nonnen 30 km buiten de stad, die zich bezighouden met landbouw. Het uitstapje wordt best gesmaakt.





De volgende dag doen we dus hetzelfde met Dirk, onderweg gaan we kijken hoe ze bière de mil maken en doen ons eraan te goed onder de boom samen met de plaatselijken. Hier is het hun vorm van weekend houden, één keer per maand wordt het goedje gebrouwen en dan wordt er drie dagen lang niet gewerkt, tot alles op is...










En dan tijd om ons terug te mengen onder onze reisgenoten die ons opwachten in Bobo.
Van daaruit maakte ik m'n vorig reisverslag.


Dan gaat het door Mali richting Guinée: drie dagen fietsen, busrijden, vervelende formaliteiten vervullen aan de grenzen, potje koken en kamperen in de natuur.

We komen in een loeiend heet Haute Guinée. We trekken zo snel mogelijk richting Conakry en passeren aan de zuidelijke grens van de Fouta Djalon. Daar trekken Andrej, Paul, Agnes en Jan met een jeep nog snel even in de bergen. De rest gaat met de bus naar Conakry, want er moeten dringend een paar zaken vervangen worden.









Conakry is vuil en vochtig heet, maar we installeren ons in een mooie tuin aan zee van een Francaise, die ons verwent met lekker ontbijt en kleurrijke verhalen. Haar man was een mulat die vermoord werd onder het regime van Sékou Touré. Zij heeft haar 3 kinderen op haar eentje opgevoed en is altijd in Guinée blijven wonen. Op maandag gaan we op onderzoek uit hoe het best naar Senegal te raken en 's avonds nemen we afscheid van enkele van onze reisgenoten. Die zijn intussen veilig en wel geland, hoop ik...

We nu dus in na dagenlang hobbelen toch nog even in de Fouta om daarna door te steken naar Sénégal voor de laaste dagen. Intussen leg ik zoveel mogelijk contacten en noteer alles wat rondom mij gebeurt. Ik kan niet zoals Afrikanen leven van dag op dag, als goede westerling kan ik enkel genieten door toekomstplannen te maken... bij mij hoort daar natuurlijk ook een flinke portie dromen bij.
Maar wat verder zal gebeuren met de bus komt na honderden hypotheses stilaan echt aan de orde.

Tine