het land van Samson

Langs de oostzijde van Lake Volta en via de kuststrook in het zuiden aan de zee van Guinea klimmen we terug naar boven in Ghana. De regens hangen dit jaar vroeg in de lucht en het zweet gutst ons van het lijf.

Hij is zelden of nooit slechtgezind, maar hier wordt hij nog vrolijker.
Al van in Marokko heeft hij het over het eten in Ghana, fufu met pindanotensaus, banku met okra in palmolie, plantain, yam en maniok. Voor ons is het eetbaar, voor hem werkelijk de hemel op aarde. Hoe kan het ook anders: moeders keuken.
We zijn in zijn geboorteland. Samson! Wat een geluk heb ik om deze trip met jou te kunnen doen. Je bent een superchauffeur, je zorgt goed voor onze bus, je bent een lieve kerel, iedereen houdt van je! Van mijn nervositeit heb je geen last, maar ja, hoe goed kennen we elkaar immers niet.
Soms doen we zaken, maar in de eerste plaats zijn we vrienden. Die vriendschap ontstond toen we elkaar 10 jaar geleden 3x kruisten en dan maar besloten elkaar te trakteren; wat we daarna samen allemaal meemaakten en ondernamen is te veel om op te noemen, maar wat ben ik blij dat je nu toestemming kreeg van je baas om 3 maanden verlof te nemen en de Afrikareis te maken.
Nu krijg ik ook de kans om dat stuk van jouw leven te zien: je broers en je zoon, het huis dat je aan het bouwen bent.

Kumasi is de hoofdstad van het vroegere Ashanti-rijk, de tweede grootste stad van Ghana. Ik hou wel van de sfeer die er hangt. Hier geen brommers, maar wel files. Toch krijg ik hier niet dat gevoel van chaos, zoals in andere Afrikaanse hoofdsteden. De Ashanti zijn een trots volk, wel vreed geweest voor de andere Ghanese volkeren, slavenhandelaars die samenwerkten met de Portugezen, de Nederlanders en de Britten. Zij waren het ook die de Britten aan de deur zetten, en zij leveren nu ook de meeste presidenten. In andere regio's van het land is dat spijtig genoeg vaak te merken. Het is een typisch Afrikaanse kwaal, stammen die elkaar verwijten maken en soms ook oorlog voeren. Kijk naar Kenia, vorig jaar was ik er nog, een land in ontwikkeling, maar met zoveel ongelijkheid, in de hoofdstad kon je niet voelen dat er iets in de lucht hing, maar in het noorden waar we ook door passeerden, Kenia B genoemd, wel.
Hier is alles voorlopig rustig, vrouwen stallen vreedzaam naast elkaar hun Chinese kitch of hun Afrikaanse 'street food' uit. Hier en daar ook een winkeltje met mooie stoffen. Electronicawinkels bij de vleet. In het internetcafe speelt de muziek luid, toeterende auto's op de achtergrond.
Misschien is het hier dan toch chaotisch, maar ben ik het stilaan gewoon...? Nochtans... kom ik naar hier voor de de eenvoud. Op een of andere manier geeft Afrika mij rust. Ik ben dan wel op vakantie, maar ik weet heel goed wat ik aan frika te danken heb: ze heeft me leren LEVEN.

Het heeft vandaag lang geduurd voor ik echt tot leven kwam, een paar uur beetje verdwaasd en doelloos rondgelopen. Kreeg het nieuws dat Frans, mijn lieve schoonvader, de strijd tegen kanker verloren heeft en gisterenavond overleden is. Ik voel me nu eenzaam hier, verdrietig vooral omdat ik niet bij Dirk en de familie ben. Maar ook trots op mijn Dirk, mijn schoonbroer en schoonzussen, dat ze hun vader zo goed hebben bijgestaan tijdens die laatste zware weken. Dirk zal nu wel snel hier bij mij zijn, dat is ons beider grootste troost, zo merkte ik tijdens ons gesprek van daarstraks.
Afrika zal hem goed doen na deze slopende tijd.

Ook ik had graag afgesloten met wat leuke beelden van onze Ghana-trip tot hier, maar het wil maar niet lukken!